Eran de alá da montaña... Dunha desas aldeas de nome bravo e silvestre que repousan perdidas entre calados cumios.
Longa viaxe fixeran (no carro de bois, que rinchaba, xemía e daba trombos polos camiños montesíos) para dar cumprimento ao antoxo do vello!
Moito tempo tivera secreto aquel desexo. Un día, coa mimosa curtidade dun neno que pide unha lambetada posta, coma nun altar, nos máis altos andeis do armario, o avó tatexou o seu capricho. El nunca vira o tren. El non quería morrer sen ver o tren. A filla e o xenro riron boamente daquela tolaría. o pobre vello, non tiña volta, estaba xa un pouquiño lelo. Pásaba a vía tan lonxe! e ademais, que demos lle importaba aos seus anos ver o tren? En troques, o neto puxose da parte do avó. E petou teimudamente cos zoquiños no chan. Eu quero ver otren! eu quero ver o tren!
Catro reflexions ao vello e catro azoutas ao picaro e todo quedou en nada pola primeira vez. Pero repetiuse a escea. Soubo o cura do conto e, con aquela calma do abade experimentado que comprende e transixe, volveu polo avó e o neto. Que diaño! O vello estaba rufo, curado polo sol e o arume dos piñeiros e non había de rendelo moito a viaxe.
Así foi que puxeron no carro un feixe de palla para asento do vello, meteron nun garabelo unha forte merenda, e moi de mañá puxéronse en camiño, ata chegaren ao ignorado e podrecido apeadoiro onde agardan inquedos o milagre.
Coma un extraño rebulir de gatos brancos (así lle pareceu o neno) correu lonxe por riba dun piñeiral, unha fumarada, e un primeiro asubío foise perder nalgunha erma penedía. Outro máis furente foise espetar no ceo, e outro, imperioso e longo, axiña denunciou, co tremer da terra, a veciñanza do Non Visto. Alí viña o tren, unha riola de monstros ben mandados, co alteiro capitán de ferro a fronte! Medraba, medraba!
De seguido todo ficou en silencio diante dos ollos abraiados dun labrego vello e dun neno que aquel día estreara uns zoquiños novos. Foi só un pequeno intre de repouso. non baixou ningún viaxeiro. Subiron moi á presa nun coche de terceira dúas mulleres atrancadas de cestas, máis torpes canto máis espavorecidas polas presas.
O tren fuxiu de novo, cheo de indiferencia, como para non se lembrar máis do pobre apeadoiro apodrecido.
O neto fala moito. Como corría o tren! E non levaba cabalos. E había un neno coma el que asomaba pola ventaíña. Un neno ben vestido, de cara fina, que tiña nos ollos esa expresión dos ricos nenos das cidades, que andan en tren e viven en casas moi altas.
Aquel neno non se asombraba de ir en tren. Que secreta finura había naquela indiferenza! E tamen ía unha señorita cunha teíña liviá coma as que fan as arañas, cubrindo a face... Unha teíña morada.
O vello falaba pouco. Vai satisfeito pero un tanto tristeiro. Naquel mundo que lostregara un intre diante del, abesullaba moitas cousas endexamais presentidas alá nas altas toxeiras. Había máis mundos ca o séu. Mundos embruxados, ledos e tentadores, mais el, xa, malpocado...
De súpeto o rapaciño dixo:
- Eu cando medre tamén hei de andar en tren. As engurras do vello teceron unha sombriza tristura.
O rexo carro de bois volvía rinchando, xemendo e dando trombos para a aldea de nome bravo e silvestre perdida entre calados cumios.
Rafael Dieste (Adaptación)
